dinsdag 30 oktober
Hoe vaak en lang heb ik over deze operatie nagedacht.. pff ik had zoveel redenen om het niet te doen (mijn vitamineopname wordt minder terwijl ik juist veel van biologisch en versbereid, vitaminerijk voedsel hou, een mens wordt er met kleren aan misschien wel mooier op maar zonder kleding zéker niet, en er zit een risico in dat ik bepaalde voedingsmiddelen nooit meer zal kunnen verdragen)
En tóch ben ik overstag want mijn gewicht (142 kilo bij een lengte van 1.63) begint me dusdanig in de weg te zitten dat mijn verslechterde conditie me van de wal in de sloot begint te helpen (door minder bewegen steeds minder kunnen eten want anders nog zwaarder, enz) Mijn conditie is momenteel dermate slecht dat ik met moeite 2 trappen opkom. Dan kom ik zwaar hijgend boven aan.
Veters strikken, mijn teennagels fatsoenlijk verzorgen, tussen mijn tenen afdrogen en laten we eerlijk zijn: zoiets basics als je kont fatsoenlijk afvegen; het werd allemaal steeds moeilijker en daar baalde ik steeds meer van.
Ik was eerst radikaal tegen, ook al leek de specialist waar ik voor wat andere dingen kwam het wel een goed idee. Ik begon te lezen op internet en ontdekte dat ik met een gbp eerst zou afvallen tot ongeveer 92 kg en dan weer zou bijkomen tot 105. En daar werd ik toch wel intens blij van van die gedachte. Natuurlijk zou ik liever 65 kg wegen maar van rond de 100 kg gaat mijn hart heel blij slaan. Dan gaat er weer een wereld voor me open waar ik nu alleen maar van kan dromen.
Dus ging ik overstag.
En nu ben ik best bang. En blij. Blij en bang.
Want blij dat ik eindelijk tot deze beslissing ben gekomen en toestemming heb gekregen. En bang omdat ik als een berg tegen de operatie op zie (word ik wel weer wakker met mijn dikke lijf?)
Blij overheerst wel duidelijk. Nog twee weken, 13 november is het zover!
Donderdag 1 november
Behalve de gbp heeft dr de Brauw ook voorgesteld om het maagdeel wat overblijft te verwijderen. Dit omdat de hongersappen waarschijnlijk in de maag worden aangemaakt en ze het vermoeden hebben dat door het verwijderen van dat deel de continue-honger verdwijnt. Zeker weten doen ze dat niet Dit is nog een experiment. Maar ik bedacht me dat als iedereen het om die reden zou weigeren we het nooit zeker zullen weten. Vandaar dat ik heb ingestemd. Want het zou maar waar zijn… dan zou ik voorgoed van de honger af zijn! Gezien mijn BMI zal dat wel erg fijn zijn.
Het bijzondere is dat maar 2 mensen weten dat ik deze operatie onderga.
Mijn beste vriendin en een vriend. De rest van de mensen denken dat ik een operatie onderga om wat andere dingen te verhelpen. Wat deels ook waar is want ook dat gaat gelijktijdig gebeuren. Waarom ik het niet vertel..? Pff het voelt zo enorm als een zwaktebod.
En ik heb met mijn grote mond jarenlang beweerd dat ik me heb neergelegd bij mijn kilo's en dat ik nooooit zo'n operatie zou ondergaan... (oeps)
Blijft natuurlijk de hoofdhonger maar ik ben voldoende gestabiliseerd de afgelopen jaren om aan te kunnen nemen dat ik kan omgaan met de hoofdhonger
Maandag 5 november
Nog 8 dagen vóór de operatie en de zenuwen gieren nu al door mijn keel.
Ik maak me met name zorgen wat betreft de kids. Stel dat er iets mis gaat... brr maar niet aan denken.
Woensdag 7 november
En nu, twee dagen later kijk ik er juist reikhalzend naar uit. Ook erg nerveus maar ook zó opgelucht. Eindelijk een einde aan die kilo's Pfff
Vrijdag 9 november
Over 4 dagen is het zover dan heb ik mijn operatie.
Wil ik dit wel echt? Nooit meer eten tot ik geen pap meer kon zeggen, het risico lopen dat ik bepaalde voedinsmiddelen niet meer kann verdragen en er zodoende misschien minder van kan genieten. Ik ben (of bijna was?) toch een bourgondiër? Nou dan!
En dan de gedachte aan mijn lijf. Retedik maar gevuld. Ik had het tv programma Obese gekeken op tv en werd niet vrolijk van de lichamen die dan wel een heel stuk slanker waren maar ook volledig uit vorm ondanks het vele sporten wat die deelnemers gedaan hadden. Dat ging ik mezelf toch niet aandoen!?
Waar kwam dan toch dat omslagpunt? Het moment dat ik besloot er voor te gaan? Ik weet het niet meer precies maar ik was nog steeds niet zeker van mijn zaak toen ik naar de dokter ging. En aan de andere kant wist ik het juist zo zeker. Die tweestrijd... pfff.
ik behoor tot de dikke patiënten die godzijdank geen complex heeft van haar lijf. Ik ga naar het strand (naaktstrand dat wel want het gewone strand durf ik niet heen) naar de sauna en eet mijn basismaaltijden bestaande uit biologische en vitaminerijke voedingsmiddelen. Ik word dáár niet dik van, van dat wat ik daarnaast nog allemaal eet wel.
Hoezo 1 koekje? Ik lust ook best het hele pak. En eerlijk is eerlijk 2 pakken ook wel. Niet dat ik daar altijd aan toegeef natuurlijk maar 1 koekje pakken dat gaat me moeilijk af. Dus koop ik zo min mogelijk koekjes.
In het verleden bespraken mijn huisarts en ik mijn gewicht en hij was het die me 5 jaar geleden adviseerde te stoppen met diëten. ‘Wat heeft het je opgeleverd?” vroeg hij me en ik moest concluderen dat de vele lijnpogingen me een jojo hadden opgeleverd en uiteindelijk hadden geleidt tot steeds meer overgewicht, en op dat moment woog ik rond de 132 kilo. “Als je je doel nou eens verlegd van afvallen naar niet meer aankomen?” stelde hij voor en ik realiseerde me dat hij gelijk had. Niet meer aankomen is zoveel belangrijker dan een slank lijf. Ik was immers best tevreden met mezelf, had mezelf al lang neergelegd bij al die kilo’s, dus oke, ik zag wel wat in zijn voorstel. In die 5 jaar kwam ik gestaag toch nog 10 kilo aan. Het ging langzaam die kilo’s en toen ik boven de 135 kwam sprak ik met mezelf af dat ik bij 140 een keiharde grens had liggen.
En die grens bereikte ik. Hijgend en puffend want ondanks dat de kilo’s er toen maar langzaam aankwamen voelde ik zelf dat mijn conditie snel afnam. En daar baalde ik enorm van. Mijn bloeddruk, cholesterol en insuline waren elke keer dat dit gecheckt was buitengewoon keurig dus daar lag het niet aan. Maar ik schrok wel enorm toen ze me konden vertellen dat mijn buikvetcellen in een pre-stadium van suikerziekte waren gekomen. Vanaf daar is het afwachten tot het doorbreekt. Dat kan een paar jaar duren maar als ik niet zou ingrijpen dan zou het er dus wel van komen. Moest ik daar op gaan zitten wachten?
Ik hoef echt geen 62 kilo te worden zoals ik vroeger was maar rond de 100 kilo zou me een hele nieuwe wereld van bewegingsvrijheid opleveren, en die gedachte trok me over de streep.
4 weken na het grote JA zou de operatie plaatsvinden en inmiddels is dat nog maar 4 dagen.
De afgelopen weken waren emotioneel vreemd. Dan was ik weer doodsbenauwd voor de operatie en dan bastte ik weer in tranen uit van opluchting omdat ik vanaf nu nooit meer dikker zal worden. Dat ik mijn dikste punt bereikt heb. Mijn angst neemt steeds verder af en begin ik me er zelfs op te verheugen!
Nog 4 dagen en dan begint mijn nieuwe leven!
Zaterdag 10 november
Mijn bed staat inmiddels klaar in de woonkamer. Kan ik na thuiskomst in elk geval deel zijn van het gezin en wat tv kijken.
Geestelijk bereid ik me voor op mijn manier, ik heb een toilettas gekocht (ik had er geen meer ontdekte ik) oordopjes, een slaapmaskertje (ik word namelijk snel wakker van geluid en licht) en ik ben sinds drie dagen op de modifast.
Ik heb tijdens de voorlichting gehoord dat afslanken beter is voor de operatie maar daar heeft dokter de Brauw het met mij verder niet over gehad. Dik zijn is natuurlijk altijd een risico dus vandaar dat ik het advies van de voorlichtingsmiddag toch ter harte wilde nemen. Maar.. mijn hemel.. toen het JA er door was, kwam de bourgondiër in me los: Zakken chips, wijntjes.. want straks kon het niet meer. Pfff ik was vanaf de voorlichting 4 kilo afgevallen en tot mijn schrik zag ik er 3 daarvan binnen mum van tijd weer aanvliegen.
Telkens opnieuw sprak ik een tijd met mezelf af dat ik echt op modifast overging en ik verlegde die tijd telkens weer. Wow, oja zo was het in de tijd dat ik nog lijnde! Hoeveel deadlines heb ik wel niet met mijzelf afgesproken, dán begin ik. Dán is het echt afgelopen en ga ik er voor. En de meeste deadlines sneuvelde binnen een paar uur...
Ik schrok een beetje van mezelf de afgelopen weken maar was wel blij dat ik het herkende. En 3 dagen geleden ging dan toch echt de knop om. Niet meer 'nu kan het nog', niet meer 'op gewicht blijven' maar mezelf een genadeloze schop onder mijn reet gegeven: 'En nu ga je normaal doen jongedame, dit slaat nergens op! Jij wil deze operatie, je bent moeder en hebt dus verantwoordelijkheden, je gaat er nu voor zorgen dat je zoveel mogelijk risico uitsluit, aan de modifast!"
En dat deed ik.
Vandaag is een kleine uitzondering. Vandaag ga ik mezelf namelijk heerlijk verwennen met een saunadag. Ik ga er heen samen met een vriend en we eten daar vanavond a la carte. Ik ga voor vis of mager vlees en dat zal mijn laatste maaltijd zijn voor de komende weken dus ga van elke hap uitvoerig genieten.
Heerlijk relaxen, ik kijk er enorm naar uit!
Zondag 11 november
Wat een tegenvaller:
Mijn ex zou een paar dagen bij mij intrekken na de operatie maar toen ik hem er gisteren over belde om te vragen hoe we dat nou precies gingen doen antwoordde hij: 'Nou, ik kom na mijn werk dan gewoon even kijken of je nog iets nodig hebt'.
Iets nodig hebt? 'Eh.. ja je zou voor de kinderen koken, geloof ik?'
Stilte.. 'Eh.. oja, nou en dan ga ik daarna weer naar huis'.
Dit betekent dat ik woensdags naar huis mag en dat ik direct de verantwoordelijkheid heb over 2 kids. Eentje is al redelijk volwassen maar zit ook lange dagen op school en de jongste redt zich wel gedeeltelijk maar is echt nog te jong om zich volledig te redden (veel leeftijdsverschil tussen die 2).
Mijn vriendinnen zijn bijna allemaal alleenstaande moeders met kinderen en mijn vriendje daarvan weet ik momenteel niet eens of ik hem kwijt of rijk wil zijn. Mijn nichtje brengt me naar het ziekenhuis en haalt me ook weer op, zij is verpleegkundige en woont op 20 minuten afstand, dus zij komt vast elke dag wel even langs om te kijken als haar zoon op school zit. En haar kennende hangt ze elk dagdeel ook even aan de telefoon Het komt dus vast allemaal wel op zijn pootjes terecht komt maar een tegenvaller is het wel.
Gisteren had ik een heerlijke avond in de sauna.
Ondanks modifast besloten wel gewoon lekker te gaan eten daar maar dan wel op te passen met mijn keuze. Ik twijfelde tussen zalm en biefstuk. Eigenlijk vind ik zalm lekkerder maar met het oog op de operatie leek een biefstuk mij wel een mooie ijzerbrenger.
Heerlijk gegrild, en een paar stukjes friet. Echt maar een paar, puur voor de smaak. Natuurlijk veel groenten en 1 glas rode wijn om het af te maken.
Zo had ik een heerlijke maaltijd en heb er echt intens van genoten.
(noemen ze dit nou een galgenmaal?)
Verder lijkt het wel of ik nesteldrang heb! Wat ben ik poetserig en opruimerig. Ik wil alles klaar hebben voor ik naar het ziekenhuis ga want daarna zal ik een tijdje wel iets minder kunnen en ik hou toch wel van een schoon en opgeruimd huis. Het tempo ligt bij mij vanwege mijn gewicht natuurlijk een heel stuk lager dan gemiddeld dus het kost wat extra tijd maar de kids zijn bij mijn ex het weekend dus ik kan rustig op mijn eigen tempo wat aanmodderen.
Vandaag ook begonnen mijn eerste spulletjes in mijn weekendtas te stoppen. Nog 2 dagen...
Maandag 12 november
Vanmiddag om half drie mocht ik bellen om te vragen hoe laat ik morgen in het ziekenhuis moet zijn.
"U bent de eerste, u mag zich om 07.00 melden en dan word u om 08.00 geopereerd". Wow, dat is vroeg zeg! Dat betekent dat ik om 04.00 op moet staan om te douchen. Om 05.00 bij mijn nichtje moet zijn. Het is 1.15 rijden maar de spits zal rond slotervaart wel voor 7 aan de gang zijn dus maar wel even extra tijd nemen.
Pff hachelijke onderneming.
Mijn ex kwam de jongste ophalen. En ik keek mijn jongste aan en mijn hart brak bijna. Ik weet dat ik geen enge gedachtes moet hebben maar het schoot wel door me heen... wát als ik het niet haal.. Natuurlijk schud ik die gedachte van me af maar hemeltje laat het goed gaan, ik doe dit om levenskwaliteit en levensjaren erbij te krijgen niet om op de operatietafel of daarna aan complicaties te sterven!
Werkelijk de zenuwen gieren door mijn keel.
Ik ben zó nerveus. Bah.
Zo nog even tanken en daarna het toilet schoonmaken, de prullebak verschonen en dweilen, en dan is mijn huis spik en span en heb ik afleiding.
Morgen begint de dag van mijn mobiele vrijheid!
(een aantal uren later)
Ik heb het angstzweet onder mijn oksels staan. Ik zweet me rot. Alle klusjes doen leidde me flink af. Net als alle mail, watsappjes en telefoontjes vanavond. En nu lig ik moe maar klaarwakker in mijn bed. Over 12 uur zit de operatie er al op! Gek idee best wel.
| ||
Ik typ later wel opnieuw, de letters dansen voor mijn ogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten