Natuurlijk ben ik blij dat ik 30 kilo ben afgevallen, en toch voel ik ook een lichte terleurstelling.
Hoe dat kan? Ik weeg nu 111,7 in plaats van de 142 kilo waar ik mee begon. Tja, ik heb de eerste dagen van mijn weegweek ontzettende buikloop gehad. En dus zag ik de weegschaal naar de 110,5 zakken. Even dacht ik dat ik deze week misschien zelfs wel 30 kilo zou kunnen zijn afgevallen én ook nog eens onder de 110 zou kunnen komen.
Ja, natuurlijk besefte ik dat buikloop het risico met zich meebrengt dat ik meteen weer zou aankomen als de buikloop zou stoppen maar ja.. die hoop he?
Dus voel ik toch een terleurstelling. Klink ik verwend? Eh.. tja.. ik vind van mezelf dat het best verwend overkomt. Ik ben inmiddels zo gewend aan het afvallen dat ik gewoon met terleurstelling kijk hoe de schaal dan toch weer meer aangeeft. En nóg mag ik niet klagen want 0,6 kilo is er toch echt weer mooi blijvend af!
30 kilo lichter, pfff ik weet nog dat ik helemaal in het begin een ticker wilde instellen, en dat ik mijn streefgewicht op 20 kilo minder wilde zetten, in plaats van op de 50 kilo minder die de artsen in eerste instantie voorspellen. Puur uit zelfbescherming.
En nu dan toch iets meer dan 4 maanden later 30 kilo lichter. onvoorstelbaar.
Ik sport (loop zelfs hard sinds vorige week! -daarover een volgende keer meer-), als ik een trap op moet dan sjees ik, in mijn beleving, omhoog en ik draai me hand niet meer om voor een heuveltje meer of minder.
Onvoorstelbaar wat een veranderingen!
Helemaal geweldig gewoon. 30 kilo minder en een wereld van verschil!
dinsdag 26 maart 2013
dinsdag 19 maart 2013
Pretpark
Het is inmiddels een of twee jaar geleden dat ik in Walibi Flevo een attractie werd uitgestuurd omdat ik te dik was om het beveilingspoortje dicht te krijgen.
Ja, dat is een schaamtemoment. Niet alleen alle mensen die al in de attractie zaten keken naar me, ook alle mensen die in de rij stonden te wachten om er ook in te mogen.
Ik moest er uit wegens veiligheidsredenen, en godzijdank nam mijn vriendin mijn plek in, terwijl ze een bloedhekel had aan dat gedraai en gezwaai. Een opoffering voor de kinderen. En een opoffering voor mij want anders had niet alleen ik maar hadden ook onze kinderen er uit gemoeten die er zo graag in wilden, want ze waren nog te jong om zonder ons te gaan, en als zij er uit moesten dan was de impact van mijn dikzijn nog heftiger binnen gekomen bij zowel hun als bij mij.
Afgelopen weekend toog ik ook met 2 kinderen richting een pretpark en ik heb me geen moment afgevraagd of ik ergens wel in zou passen. Ik wist dat ik namelijk overal in zou passen. Met een BMI van 42,5 pas je echt gewoon overal in en dat was een zalig gevoel!
Ook waren er attracties waar ik met 2 kinderen tegenlijk op een bankje zat, terwijl dat 4 maanden geleden echt niet had gekund.
Ik ben niet eenmaal nagestaard, iets waar ik eigenlijk allang aan gewend was dat mensen me aanstaarde alsof ik een bezienswaardigheid was.
Nee, ik ben nog lang niet slank maar ik ga op in de menigte, ook in een pretpark and I love it!
Ja, dat is een schaamtemoment. Niet alleen alle mensen die al in de attractie zaten keken naar me, ook alle mensen die in de rij stonden te wachten om er ook in te mogen.
Ik moest er uit wegens veiligheidsredenen, en godzijdank nam mijn vriendin mijn plek in, terwijl ze een bloedhekel had aan dat gedraai en gezwaai. Een opoffering voor de kinderen. En een opoffering voor mij want anders had niet alleen ik maar hadden ook onze kinderen er uit gemoeten die er zo graag in wilden, want ze waren nog te jong om zonder ons te gaan, en als zij er uit moesten dan was de impact van mijn dikzijn nog heftiger binnen gekomen bij zowel hun als bij mij.
Afgelopen weekend toog ik ook met 2 kinderen richting een pretpark en ik heb me geen moment afgevraagd of ik ergens wel in zou passen. Ik wist dat ik namelijk overal in zou passen. Met een BMI van 42,5 pas je echt gewoon overal in en dat was een zalig gevoel!
Ook waren er attracties waar ik met 2 kinderen tegenlijk op een bankje zat, terwijl dat 4 maanden geleden echt niet had gekund.
Ik ben niet eenmaal nagestaard, iets waar ik eigenlijk allang aan gewend was dat mensen me aanstaarde alsof ik een bezienswaardigheid was.
Nee, ik ben nog lang niet slank maar ik ga op in de menigte, ook in een pretpark and I love it!
vrijdag 15 maart 2013
40 versus 19
Ik was net de crosstrainer afgestapt toen ik uitblies op de buikspier trainer en er twee jonge jongens de sportzaal in stapten. Ze legden matjes op de vloer en deden wat oefeningen. de ene jongen was duidelijk gespierder dan de andere, want terwijl hij zijn oefeningen zonder enige moeite leek te doen, trilde de andere jongen bij elke oefening van de spierspanning.
Na een minuut of 10 verdwenen ze weer. Ik vroeg me af hoe zot dat er uit zal hebben gezien dat ik daar met een vuurrood en bezweet hoofd op apparaten zat te trainen. Zij wisten natuurlijk niet dat ik net cardio had gedaan, hihihi.
Afgelopen week kwamen ze weer binnengestapt. Ditmaal stond ik nog op de crosstrainer waar ik net mee klaar was en vanuit daar liep ik naar het roeiapparaat om ook daar nog een 5 minuten los te gaan. Ditmaal hadden ze geen matjes bij zich, wel halters die ze op de vloer legden om vervolgens met apparaten aan de slag te gaan.
Na het roeien was het buikspierapparaat vrij en gewoonte getrouw plofte ik daarop neer om uit te hijgen terwijl ik buikspieroefeningen deed.
Vandaar uit liep ik naar de rugspiertrainer. Ik zag dat de niet zo getrainde jongen hem op 20 kg had staan. Ik zette hem op 90 kilo en begon aan mijn oefening. De getrainde jongen keek met ogen als schoteltjes toen hij na mij op het apparaat wilde. Stoer liet hij hem staan en deed precies 2x 10 oefeningen terwijl ik er 3x 20 had gedaan.
De gespierde jongen was even later net bezig met zijn beenspieren waarbij hij precies keek op een apparaat waarbij je een stang naar beneden trekt. Hij had daar even daarvoor ook op gezeten en zo te zien had hij met 40 kilo gewerkt. Precies goed, dus ik plofte neer en begon ook aan mijn 40 kilo.
verbijstert keek hij me aan.
De gespierde jongen en ik gingen ongeveer gelijk op. De ene keer hij wat zwaarder, de andere keer ik wat zwaarder, de andere keer hetzelfde. Alleen de minder gespierde jongen die deed niet zoveel. Hij gebruikte overal 20 kilo en deed dan 2x 5. Ik ben 2 maanden geleden ook begonnen met 20 kilo en 1 apparaat lukt mij nog steeds alleen maar 10 kilo en dan net geen 2x20 dus vreemd is het niet.
Wel vreemd is dat op een gegeven de gespierde jongen oefeningen stond te doen met de halters en hij er bij kwam. Hij plofte neer op een apparaat om vanaf daar te kletsen met de andere jongen. 'Hallo.. als je toch met je kont op dat apparaat zit, besteed dan je tijd een beetje nuttig en beweeg ondertussen je benen even heen en weer' dacht ik bij mezelf'.
Ik was zo rete blij met mezelf. Niet omdat ik dat over die jongen dacht hoor (want dat recht heb ik helemaal niet, dat weet ik ook wel) maar omdat er bij mij blijkbaar echt een knop om is. Ik vind het sporten oprecht weer leuk!
Ik sta daar als 40 jarige vrouw gelijkwaardig te zijn aan een sportieve jongen van een jaar of 19, wie had dat ooit gedacht!
De minder sportieve jongen van ook een jaar of 19 oversteeg ik zelfs ruimschoots in mijn kracht.
Tot slot gingen beiden op de crosstrainer en ze hielden het beiden ongeveer 1 minuut vol.
Toen het tijd voor mij was om mijn jongste bij zijn eigen sport op te halen riep de sportieve jongen 'Tot volgende week!' naar me. Natuurlijk riep ik hetzelfde enthousiast terug. Ik geloof dat ik respect heb afgedwongen ;)
Na een minuut of 10 verdwenen ze weer. Ik vroeg me af hoe zot dat er uit zal hebben gezien dat ik daar met een vuurrood en bezweet hoofd op apparaten zat te trainen. Zij wisten natuurlijk niet dat ik net cardio had gedaan, hihihi.
Afgelopen week kwamen ze weer binnengestapt. Ditmaal stond ik nog op de crosstrainer waar ik net mee klaar was en vanuit daar liep ik naar het roeiapparaat om ook daar nog een 5 minuten los te gaan. Ditmaal hadden ze geen matjes bij zich, wel halters die ze op de vloer legden om vervolgens met apparaten aan de slag te gaan.
Na het roeien was het buikspierapparaat vrij en gewoonte getrouw plofte ik daarop neer om uit te hijgen terwijl ik buikspieroefeningen deed.
Vandaar uit liep ik naar de rugspiertrainer. Ik zag dat de niet zo getrainde jongen hem op 20 kg had staan. Ik zette hem op 90 kilo en begon aan mijn oefening. De getrainde jongen keek met ogen als schoteltjes toen hij na mij op het apparaat wilde. Stoer liet hij hem staan en deed precies 2x 10 oefeningen terwijl ik er 3x 20 had gedaan.
De gespierde jongen was even later net bezig met zijn beenspieren waarbij hij precies keek op een apparaat waarbij je een stang naar beneden trekt. Hij had daar even daarvoor ook op gezeten en zo te zien had hij met 40 kilo gewerkt. Precies goed, dus ik plofte neer en begon ook aan mijn 40 kilo.
verbijstert keek hij me aan.
De gespierde jongen en ik gingen ongeveer gelijk op. De ene keer hij wat zwaarder, de andere keer ik wat zwaarder, de andere keer hetzelfde. Alleen de minder gespierde jongen die deed niet zoveel. Hij gebruikte overal 20 kilo en deed dan 2x 5. Ik ben 2 maanden geleden ook begonnen met 20 kilo en 1 apparaat lukt mij nog steeds alleen maar 10 kilo en dan net geen 2x20 dus vreemd is het niet.
Wel vreemd is dat op een gegeven de gespierde jongen oefeningen stond te doen met de halters en hij er bij kwam. Hij plofte neer op een apparaat om vanaf daar te kletsen met de andere jongen. 'Hallo.. als je toch met je kont op dat apparaat zit, besteed dan je tijd een beetje nuttig en beweeg ondertussen je benen even heen en weer' dacht ik bij mezelf'.
Ik was zo rete blij met mezelf. Niet omdat ik dat over die jongen dacht hoor (want dat recht heb ik helemaal niet, dat weet ik ook wel) maar omdat er bij mij blijkbaar echt een knop om is. Ik vind het sporten oprecht weer leuk!
Ik sta daar als 40 jarige vrouw gelijkwaardig te zijn aan een sportieve jongen van een jaar of 19, wie had dat ooit gedacht!
De minder sportieve jongen van ook een jaar of 19 oversteeg ik zelfs ruimschoots in mijn kracht.
Tot slot gingen beiden op de crosstrainer en ze hielden het beiden ongeveer 1 minuut vol.
Toen het tijd voor mij was om mijn jongste bij zijn eigen sport op te halen riep de sportieve jongen 'Tot volgende week!' naar me. Natuurlijk riep ik hetzelfde enthousiast terug. Ik geloof dat ik respect heb afgedwongen ;)
woensdag 13 maart 2013
Na precies 4 maanden
Vandaag is het precies 4 maanden na mijn operatie. Vanmorgen woog ik 112,9 kilo (bmi 42,5). Wat een enorm verschil met de 142 kilo (bmi 53,4) waarmee ik begon!
29,1 kilo minder. Oef.
Gisteren heb ik eens foto's naast elkaar gelegd van voor mijn operatie en welke mijn jongste gisterochtend van me maakte. Wat een ontzettend verschil zeg. Ik ben nog steeds dik maar het mega dik is er nu wel af.
De veranderingen van afgelopen maand:
- Ik ben nog steeds de dikste moeder van school maar zit ik nu nog maar een kilo of 10 van de andere dikkere moeders af :)
- Op straat word ik niet meer nagestaard.
- Ik merk dat andere mannen steeds meer belangstelling voor me krijgen (want dat dikke vrouwen geen man kunnen krijgen is echt lariekoek, er zijn er genoeg die op dikke vrouwen vallen of niet eens naar dikte kijken) Ik bedoel hiermee dat mannen zonder uitgesproken smaak voor dik ook weer steeds meer belangstelling tonen.
- Ik kan de autogordel weer dichtkrijgen (ik rijd een klein autootje met een korte
gordel, deze kreeg ik nooit dicht. Het lastige is wel dat mijn winterjas een aantal maten te groot is waardoor het nog steeds niet comfortabel zit, ik gok nog een maandje dan is dat probleem definitief verholpen).
- De mensen uit mijn omgeving vragen niets meer. Waren er eerst mensen die informeerden, nu wordt er niets meer gevraagd. Sommige vrouwen kijken maar zeggen niets, de andere hebben al wat gezegd en denken wellicht dat ze het al gezien hadden, en beseffen niet dat er nog veel meer af is (men weet in mijn omgeving niets van mijn operatie).
- Ik merk dat ik er moeite mee begin te krijgen om mensen niet te vertellen over de operatie. Dit betreft mensen met ernstig overgewicht. Ik moet af en toe op mijn lippen bijten om niet te vertellen dat dit misschien ook iets voor hun is.
- Sporten gaat echt steeds beter. Ik voel me energieker, hou oefeningen langer vol en ik ben zelfs al 2 keer op de loopband in renstand gegaan (eerste keer een halve minuut, tweede keer 3 keer 1 minuut. Ik durf niet goed te rennen want ik geloof niet dat het goed voor mijn knieeën is met mijn gewicht en daarbij deed het rennen ronduit zeer op mijn dikste plekken, ik voelde het vet op en neer slaan en dat lijkt me ronduit slecht voor de elastischiteit van mijn huid, om over de pijn die dit veroorzaakt nog maar te zwijgen. Maar ooit rende ik meerdere malen per week hard en genoot daar intens van, vandaar dat ik het wel weer even wilde ervaren).
Het hangen van mijn huid valt me heeeeel erg mee. Wel smeer ik mijn huid doorlopend heel goed in en richt ik mij in de sportschool vooral op conditie en spieropbouw. Met caloriën verbranden houd ik me daar niet bezig. Waarom zou ik ook, de kilo's vliegen er af dus ik richt me liever op die twee.
Na exact zoveel maanden
aanvang 142 kilo
predieet 13-11-12 137 kg - 5,0 kilo = totaal - 5
Na 1 maand 13-12-12 129,9 kg - 7,1 kilo = totaal -12,1
Na 2 maand 13-01-13 124,2 kg - 5,7 kilo = totaal -17,8
Na 3 maand 13-02-13 118,4 kg - 5,8 kilo = totaal -23,6
Na 4 maand 13-03-13 112,9 kg - 5,5 kilo = totaal -29,1
De laaste drie maanden val ik mooi gelijkmatig af. Net iets meer dan een kilo per week gemiddeld. Nog sneller afvallen zal niet goed zijn voor huid en organen dus ik ben echt helemaal tevreden.
Oja nog 1 echte verandering die is opgetreden: Ik kijk voor het eerst sinds jaaaaren echt ontzettend uit naar de zomer! :) Geen overbezweting meer en me afvragen hoe ik dat dikke lijf nog een beetje in fatsoenlijke zomerkleding kan krijgen. Há laat de zomer maar komen!
29,1 kilo minder. Oef.
Gisteren heb ik eens foto's naast elkaar gelegd van voor mijn operatie en welke mijn jongste gisterochtend van me maakte. Wat een ontzettend verschil zeg. Ik ben nog steeds dik maar het mega dik is er nu wel af.
De veranderingen van afgelopen maand:
- Ik ben nog steeds de dikste moeder van school maar zit ik nu nog maar een kilo of 10 van de andere dikkere moeders af :)
- Op straat word ik niet meer nagestaard.
- Ik merk dat andere mannen steeds meer belangstelling voor me krijgen (want dat dikke vrouwen geen man kunnen krijgen is echt lariekoek, er zijn er genoeg die op dikke vrouwen vallen of niet eens naar dikte kijken) Ik bedoel hiermee dat mannen zonder uitgesproken smaak voor dik ook weer steeds meer belangstelling tonen.
- Ik kan de autogordel weer dichtkrijgen (ik rijd een klein autootje met een korte
gordel, deze kreeg ik nooit dicht. Het lastige is wel dat mijn winterjas een aantal maten te groot is waardoor het nog steeds niet comfortabel zit, ik gok nog een maandje dan is dat probleem definitief verholpen).
- De mensen uit mijn omgeving vragen niets meer. Waren er eerst mensen die informeerden, nu wordt er niets meer gevraagd. Sommige vrouwen kijken maar zeggen niets, de andere hebben al wat gezegd en denken wellicht dat ze het al gezien hadden, en beseffen niet dat er nog veel meer af is (men weet in mijn omgeving niets van mijn operatie).
- Ik merk dat ik er moeite mee begin te krijgen om mensen niet te vertellen over de operatie. Dit betreft mensen met ernstig overgewicht. Ik moet af en toe op mijn lippen bijten om niet te vertellen dat dit misschien ook iets voor hun is.
- Sporten gaat echt steeds beter. Ik voel me energieker, hou oefeningen langer vol en ik ben zelfs al 2 keer op de loopband in renstand gegaan (eerste keer een halve minuut, tweede keer 3 keer 1 minuut. Ik durf niet goed te rennen want ik geloof niet dat het goed voor mijn knieeën is met mijn gewicht en daarbij deed het rennen ronduit zeer op mijn dikste plekken, ik voelde het vet op en neer slaan en dat lijkt me ronduit slecht voor de elastischiteit van mijn huid, om over de pijn die dit veroorzaakt nog maar te zwijgen. Maar ooit rende ik meerdere malen per week hard en genoot daar intens van, vandaar dat ik het wel weer even wilde ervaren).
Het hangen van mijn huid valt me heeeeel erg mee. Wel smeer ik mijn huid doorlopend heel goed in en richt ik mij in de sportschool vooral op conditie en spieropbouw. Met caloriën verbranden houd ik me daar niet bezig. Waarom zou ik ook, de kilo's vliegen er af dus ik richt me liever op die twee.
Na exact zoveel maanden
aanvang 142 kilo
predieet 13-11-12 137 kg - 5,0 kilo = totaal - 5
Na 1 maand 13-12-12 129,9 kg - 7,1 kilo = totaal -12,1
Na 2 maand 13-01-13 124,2 kg - 5,7 kilo = totaal -17,8
Na 3 maand 13-02-13 118,4 kg - 5,8 kilo = totaal -23,6
Na 4 maand 13-03-13 112,9 kg - 5,5 kilo = totaal -29,1
De laaste drie maanden val ik mooi gelijkmatig af. Net iets meer dan een kilo per week gemiddeld. Nog sneller afvallen zal niet goed zijn voor huid en organen dus ik ben echt helemaal tevreden.
Oja nog 1 echte verandering die is opgetreden: Ik kijk voor het eerst sinds jaaaaren echt ontzettend uit naar de zomer! :) Geen overbezweting meer en me afvragen hoe ik dat dikke lijf nog een beetje in fatsoenlijke zomerkleding kan krijgen. Há laat de zomer maar komen!
dinsdag 5 maart 2013
Onder de 115 gekomen
En hoppa weer 1,5 kilo er af. Het blijft maar doorgaan.
Ruim 27 kilo nu en ik ben nog geen 4 maanden geleden geopereerd. Jemig!
22 vanaf de operatie want ik was er daarvoor al 5 kwijt.
Om mee heen zie ik mensen serieus pogingen doen toch weer wat af te vallen nu het mooie weer er aan komt.
2 mensen die meer overgewicht hebben als dat ik had doen beiden een poging. de ene is nu 22 kg afgevallen en de andere 5 kilo. Vooral met haar van de 5 kilo heb ik medelijden. Ik weer dat deze poging binnen enkele weken volledig sneuvelt en dat deze kilo's plus een beetje er binnen no-time weer aanzitten.
Die ander pakt het allemaal wat serieuzer aan. Op de obese manier van TV. Elke dag trainen en een strak voedingsschema. Dat houdt toch geen mens jarenlang vol?
Ik zeg niet dat het onmogelijk is maar of het op de lange termijn echt het succes gaat zijn waarop hij hoopt, daar zet ik serieus mijn vraagtekens bij.
Het meeste wat ik ooit afviel was 1 maal 30 kilo en 1 maal 33 kilo. Die 30 kilo was in een tijdsbestek van 9 maanden en daarna ben ik behoorlijk wat jaren op gewicht gebleven. Die 33 kilo was in een tijdsbestek van iets meer dan 4 maanden en vloog er binnen enkele maanden weer aan.
Mijn laatste poging bracht me op een gewicht van 103 kilo. Daar zit ik nu nog altijd 11 kilo vanaf.
Zelf vond ik dat ik er met 103 kilo goed uitzag. Mijn ex zei daar toen over: het fatsige is er af.
Als ik nu naar foto's van mezelf kijk met 142 kilo dan valt me vooral op dat mijn gezicht een heel stuk smaller is en dat het tonnetje rond er een beetje af is. Ja natuurlijk ben ik met mijn bmi nog steeds dik maar ik voel me slank hahaha.
Elke kilo is meegenomen. Mijn doel is eigenlijk al lang bereikt.
Ik heb mijn bewegingsvrijheid terug. Ik ben echt zielsgelukkig met het behaalde resultaat.
En als het goed is gaat het afvallen tot 12 tot 18 maanden door. Steeds langzamer maar toch.
Voorlopig merk ik nog niet zoveel van langzamer, 1,5 kilo deze week is gewoon een geweldige knaller. Zeker voor iemand die nu 27 kilo kwijt is.
Van te voren vroeg men in het ziekenhuis: waar hoop je op? Ik zei: 'bewegingsvrijheid terug, voor de rest maakt het me niet uit'. (moet erbij zeggen dat medici in eerste instantie behoorlijk op me heeft moeten inpraten voordat ik inzag dat een gbp voor mij wel eens een uitkomst zou kunnen zijn) Ik ben daarna afgegaan op tabelletjes wat betreft de mogelijkheden ten aanzien van mijn gewicht.
Ik heb altijd van mezelf gehouden. Ik droeg jurkjes, ging naar strand, sauna en pretpark. Ik was alleen steeds meer beperkt in mijn fysieke mogelijkheden en dat omturnen was mijn doel.
Mochten jullie ergens iets zijn stralen vandaag.. denk dan vooral niet dat het de zon is. Ik ben het, ik glim van oor tot oor!
Ruim 27 kilo nu en ik ben nog geen 4 maanden geleden geopereerd. Jemig!
22 vanaf de operatie want ik was er daarvoor al 5 kwijt.
Om mee heen zie ik mensen serieus pogingen doen toch weer wat af te vallen nu het mooie weer er aan komt.
2 mensen die meer overgewicht hebben als dat ik had doen beiden een poging. de ene is nu 22 kg afgevallen en de andere 5 kilo. Vooral met haar van de 5 kilo heb ik medelijden. Ik weer dat deze poging binnen enkele weken volledig sneuvelt en dat deze kilo's plus een beetje er binnen no-time weer aanzitten.
Die ander pakt het allemaal wat serieuzer aan. Op de obese manier van TV. Elke dag trainen en een strak voedingsschema. Dat houdt toch geen mens jarenlang vol?
Ik zeg niet dat het onmogelijk is maar of het op de lange termijn echt het succes gaat zijn waarop hij hoopt, daar zet ik serieus mijn vraagtekens bij.
Het meeste wat ik ooit afviel was 1 maal 30 kilo en 1 maal 33 kilo. Die 30 kilo was in een tijdsbestek van 9 maanden en daarna ben ik behoorlijk wat jaren op gewicht gebleven. Die 33 kilo was in een tijdsbestek van iets meer dan 4 maanden en vloog er binnen enkele maanden weer aan.
Mijn laatste poging bracht me op een gewicht van 103 kilo. Daar zit ik nu nog altijd 11 kilo vanaf.
Zelf vond ik dat ik er met 103 kilo goed uitzag. Mijn ex zei daar toen over: het fatsige is er af.
Als ik nu naar foto's van mezelf kijk met 142 kilo dan valt me vooral op dat mijn gezicht een heel stuk smaller is en dat het tonnetje rond er een beetje af is. Ja natuurlijk ben ik met mijn bmi nog steeds dik maar ik voel me slank hahaha.
Elke kilo is meegenomen. Mijn doel is eigenlijk al lang bereikt.
Ik heb mijn bewegingsvrijheid terug. Ik ben echt zielsgelukkig met het behaalde resultaat.
En als het goed is gaat het afvallen tot 12 tot 18 maanden door. Steeds langzamer maar toch.
Voorlopig merk ik nog niet zoveel van langzamer, 1,5 kilo deze week is gewoon een geweldige knaller. Zeker voor iemand die nu 27 kilo kwijt is.
Van te voren vroeg men in het ziekenhuis: waar hoop je op? Ik zei: 'bewegingsvrijheid terug, voor de rest maakt het me niet uit'. (moet erbij zeggen dat medici in eerste instantie behoorlijk op me heeft moeten inpraten voordat ik inzag dat een gbp voor mij wel eens een uitkomst zou kunnen zijn) Ik ben daarna afgegaan op tabelletjes wat betreft de mogelijkheden ten aanzien van mijn gewicht.
Ik heb altijd van mezelf gehouden. Ik droeg jurkjes, ging naar strand, sauna en pretpark. Ik was alleen steeds meer beperkt in mijn fysieke mogelijkheden en dat omturnen was mijn doel.
Mochten jullie ergens iets zijn stralen vandaag.. denk dan vooral niet dat het de zon is. Ik ben het, ik glim van oor tot oor!
Abonneren op:
Posts (Atom)