Wat jullie niet meekrijgen is wat er 'achter de schermen'gebeurd.
En 1 van die dingen is dat ik braaf wekelijks mijn gewicht noteer maar echt dagelijks op de weegschaal sta. Ik kan het niet laten, terwijl ik weet dat het beter is 1 keer per week te wegen. Maar de kick die ik voel bij elke ons die ik zie verdwijnen geven die schaal sinds mijn operatie een onweerstaanbare aantrekkingskracht.
Zo weeg ik zelden en zo elke dag...
Door dagelijks te wegen zie ik dus elke stilstand. Afgelopen dinsdag noteerde ik -1,2 terwijl ik zelf wist dat ik die 1,2 al in de eerste helft van de weegweek afgevallen was en de laatste helft van de week stil stond. 14,8 afgevallen.. en dan elke dag intens hopen op die 0,2 ons te zien verdwijnen zodat ik -15 kan zeggen. Maar helaas.. ze gingen er niet meer af voor mijn weegmoment.
Vandaag is het zondag en tot gisteren ging er geen gram meer vanaf. Dat was inmiddels een week. Zwaar balen een week tegen die gehoopte 2 ons aan te kijken :(
Sterker nog: Ik kwam áán. Bijna een kilo. Aan het eten kon het niet liggen. Wel aan het feit dat ik ongesteld moest worden, ik weet dat dit aankomen er dan bij hoort maar ik báálde.
Gelukkig ging die kilo er weer af en weer stond ik een paar dagen stil. En vanmorgen... YES ik was eindelijk onder de 127. Pfff ik zak weer.
Wordt mijn gewicht minder zwaar, raak ik zwaar verslaafd aan wegen.. het is wat!
zondag 30 december 2012
dinsdag 25 december 2012
Gisteren liep ik met aan elke hand een hond, toen ik plotseling voelde dat ik even stil moest blijven staan!
Snel mijn benen wat wijder...
Hondenriemen even in 1 hand
(niet handig met volwassen hond en pup maar goed)
En met mijn ene vrije hand snel mijn broek omhoog proberen te sjorren.
Even de riemen in mijn andere hand en nu de andere kant omhoog trekken
Oef, gered!
Die broek doen we maar niet meer aan...
Snel mijn benen wat wijder...
Hondenriemen even in 1 hand
(niet handig met volwassen hond en pup maar goed)
En met mijn ene vrije hand snel mijn broek omhoog proberen te sjorren.
Even de riemen in mijn andere hand en nu de andere kant omhoog trekken
Oef, gered!
Die broek doen we maar niet meer aan...
zondag 23 december 2012
leuk vermoeiend weekje
Leuk maar vermoeiend weekje.
Ik ben voor mijn werk druk geweest met de ontwikkeling van een concept waarvan ik hoop dat een potientiele klant die mij zeer geschikt lijkt voor dit concept net zo enthousiast is als ik. Even afwachten, zal minimaal januari worden totdat ik hier uitsluitsel over krijg.
Degene aan wie ik het concept heb overgedragen is zeer enthousiast, alleen zal haar leidinggevende de definitieve beslissing moeten nemen en ik hoop dus maar dat die net zo enthousiast is.
Verder heb ik afgelopen week een puppy gekregen.
Ik heb al een hond maar die is al behoorlijk op leeftijd.
Ik zei altijd: Als die dood is komt er geen nieuwe hond meer. Wáár ging het mis?! Hahaha
Eigenlijk kwam ik tot de conslussie dat ik gewoon waanzinnig gehecht ben aan dat lieve beest en dat ik er niet aan moet denken dat hij wegvalt. Hij is gezellig, sociaal, al ruim volwassen en rustig, gaat graag mee wandelen en goed voor mij en de kids.
Als hij wegvalt geeft dat natuurlijk een zee aanruimte maar aan de andere kant zoveel tijd neemt een echt volwassen, opgevoede hond nou ook weer niet. Ja, je moet naar huis om hem uit te laten en ja hij moet er door weer en wind uit maar is dat echt allemaal zo erg? Ik bedoel: we doen het nu toch ook? En ik vind dat wel eens vervelend maar wat ik er voor terug krijg is zoveel meer waard!
En dus dacht ik: oke, als hij dood is vervang ik hem misschien. En daarna dacht ik: ik kan er ook eentje bijzetten. Wel kleiner dan wat ik nu heb want 2 van zijn formaat wordt me echt te druk in huis en voor hetzelfde geldt gaat de oudste toch nog een jaar of twee mee. (verwacht ik niet maar wie weet). Ik wist ook welke ik dan zou nemen. Mijn exman en ik twijfelden destijds over het ras wat we nu hebben of een ander ras. Dan zou het dit keer het andere ras worden. Stukje kleiner, even leuk karakter, helemaal goed.
Wordt het dan een pup of een volwassen hond?
Pupszit je echt weer echt jaren aan vast en vergt veel inzet en tijd om er een fijne opgevoede hond van te maken. Een volwassenhond ken je zijn achtergrond niet van gaat dat samen met de aanwezige hond en met de kinderen?
En zo besloot ik toch voor een pup te gaan.
Diverse advertenties en pups bekeken. Maar verliefd worden deed ik niet en dat is toch wel nodig bij de aanschaf van een pup. Tót dat ene fotootje op marktplaats.. op slag verliefd op een puppy waarvan het niet het ras was wat ik zocht maar ze keek zo waanzinnig lief uit d'r oogjes!
Ik bellen.. het was inderdaad een teefje en ja ze was er nog. Alle drie de puppys van het nest waren er nog dus ik had alle keus zei de vriendelijke mevrouw aan de andere kant van de lijn. Afspraak gemaakt de volgende dag te komen kijken en haar verteld dat ik echt voor dát ene puppy ging! Ik herkende haar meteen van de foto en dolverliefd nam ik haar mee. Haar kleine broertje en zusje bij hun moeder achterlatend.
Inmiddels is ze een beetje gewend hier. Wat een waanzinnig lief en leergierig beestje!
En wát vermoeiend hahaha. Ik was even vergeten hoe bewerkelijk een pup is. s'Nachts er uit, overdag ogen voor en achter nodig hebben in verband met zindelijkheidstraining en ze moet ook nog leren om alleen te zijn. Onze oudste hond moet er een beetje aan wennen. Ze heeft al een paar keer flink op haar duvel gehad van hem en ik heb de kinderen instructie gegeven dat ondanks haar kleine formaat het écht een hond is en dat ze haar moeten behandelen zoals ze een herdershond zouden doen. Wel in acht nemend dat het een pup is natuurlijk :) En zich vooral niet te bemoeien met de oudste hond en de pup samen omdat wij nou eenmaal mensen zijn en honden zijn honden en hebben onderling hun eigen regels.
Op dit moment is ze in de bench in slaap gevallen. De oudste ligt nooit in een bench maar die sloopt ook niets en puppys doen dat nou eenmaal (spelenderwijs) wel.
Zindelijk worden gaat ook best goed. Naast de bench staat een bak met zand waar ze op gaat zitten als ik het niet snel genoeg zie dat ze eigenlijk moet. Helemaal top!
Ook de kinderen zijn dolverliefd op haar en alle aandacht die aan de pup gegeven wordt moet éérst ook aan de oudste gegeven worden (rangorde bepaling)
Kortom ik ren me mijn benen onder mijn lijf vandaan en heb oren voor en achter, gebroken nachten en ik amuseer me opperbest. :)
En het voordeel?
De komende jaren ben en blijf ik verzekerd van lichamelijke beweging :))
Ik ben voor mijn werk druk geweest met de ontwikkeling van een concept waarvan ik hoop dat een potientiele klant die mij zeer geschikt lijkt voor dit concept net zo enthousiast is als ik. Even afwachten, zal minimaal januari worden totdat ik hier uitsluitsel over krijg.
Degene aan wie ik het concept heb overgedragen is zeer enthousiast, alleen zal haar leidinggevende de definitieve beslissing moeten nemen en ik hoop dus maar dat die net zo enthousiast is.
Verder heb ik afgelopen week een puppy gekregen.
Ik heb al een hond maar die is al behoorlijk op leeftijd.
Ik zei altijd: Als die dood is komt er geen nieuwe hond meer. Wáár ging het mis?! Hahaha
Eigenlijk kwam ik tot de conslussie dat ik gewoon waanzinnig gehecht ben aan dat lieve beest en dat ik er niet aan moet denken dat hij wegvalt. Hij is gezellig, sociaal, al ruim volwassen en rustig, gaat graag mee wandelen en goed voor mij en de kids.
Als hij wegvalt geeft dat natuurlijk een zee aanruimte maar aan de andere kant zoveel tijd neemt een echt volwassen, opgevoede hond nou ook weer niet. Ja, je moet naar huis om hem uit te laten en ja hij moet er door weer en wind uit maar is dat echt allemaal zo erg? Ik bedoel: we doen het nu toch ook? En ik vind dat wel eens vervelend maar wat ik er voor terug krijg is zoveel meer waard!
En dus dacht ik: oke, als hij dood is vervang ik hem misschien. En daarna dacht ik: ik kan er ook eentje bijzetten. Wel kleiner dan wat ik nu heb want 2 van zijn formaat wordt me echt te druk in huis en voor hetzelfde geldt gaat de oudste toch nog een jaar of twee mee. (verwacht ik niet maar wie weet). Ik wist ook welke ik dan zou nemen. Mijn exman en ik twijfelden destijds over het ras wat we nu hebben of een ander ras. Dan zou het dit keer het andere ras worden. Stukje kleiner, even leuk karakter, helemaal goed.
Wordt het dan een pup of een volwassen hond?
Pupszit je echt weer echt jaren aan vast en vergt veel inzet en tijd om er een fijne opgevoede hond van te maken. Een volwassenhond ken je zijn achtergrond niet van gaat dat samen met de aanwezige hond en met de kinderen?
En zo besloot ik toch voor een pup te gaan.
Diverse advertenties en pups bekeken. Maar verliefd worden deed ik niet en dat is toch wel nodig bij de aanschaf van een pup. Tót dat ene fotootje op marktplaats.. op slag verliefd op een puppy waarvan het niet het ras was wat ik zocht maar ze keek zo waanzinnig lief uit d'r oogjes!
Ik bellen.. het was inderdaad een teefje en ja ze was er nog. Alle drie de puppys van het nest waren er nog dus ik had alle keus zei de vriendelijke mevrouw aan de andere kant van de lijn. Afspraak gemaakt de volgende dag te komen kijken en haar verteld dat ik echt voor dát ene puppy ging! Ik herkende haar meteen van de foto en dolverliefd nam ik haar mee. Haar kleine broertje en zusje bij hun moeder achterlatend.
Inmiddels is ze een beetje gewend hier. Wat een waanzinnig lief en leergierig beestje!
En wát vermoeiend hahaha. Ik was even vergeten hoe bewerkelijk een pup is. s'Nachts er uit, overdag ogen voor en achter nodig hebben in verband met zindelijkheidstraining en ze moet ook nog leren om alleen te zijn. Onze oudste hond moet er een beetje aan wennen. Ze heeft al een paar keer flink op haar duvel gehad van hem en ik heb de kinderen instructie gegeven dat ondanks haar kleine formaat het écht een hond is en dat ze haar moeten behandelen zoals ze een herdershond zouden doen. Wel in acht nemend dat het een pup is natuurlijk :) En zich vooral niet te bemoeien met de oudste hond en de pup samen omdat wij nou eenmaal mensen zijn en honden zijn honden en hebben onderling hun eigen regels.
Op dit moment is ze in de bench in slaap gevallen. De oudste ligt nooit in een bench maar die sloopt ook niets en puppys doen dat nou eenmaal (spelenderwijs) wel.
Zindelijk worden gaat ook best goed. Naast de bench staat een bak met zand waar ze op gaat zitten als ik het niet snel genoeg zie dat ze eigenlijk moet. Helemaal top!
Ook de kinderen zijn dolverliefd op haar en alle aandacht die aan de pup gegeven wordt moet éérst ook aan de oudste gegeven worden (rangorde bepaling)
Kortom ik ren me mijn benen onder mijn lijf vandaan en heb oren voor en achter, gebroken nachten en ik amuseer me opperbest. :)
En het voordeel?
De komende jaren ben en blijf ik verzekerd van lichamelijke beweging :))
maandag 17 december 2012
2,5 kilo !!
2,5 kilo viel ik totaal af deze week.
Ik pleurde zowat van mijn weegschaal af toen ik het zag.
Brok in mij keel, tranen in mijn ogen.
Zo onvoorstelbaar dat ik afval in plaats van aankom.
Na de afgelopen weken zo gesukkeld te hebben met mijn gewicht beschermde ik mezelf met gedachtes als: 'Ach alles wat je kwijt bent is al meegenomen toch?'
Ik kon bijna niet meer geloven dat ik echt verder zou gaan afvallen. En zie nu: 2,5 kilo in een week tijd. Wauw!
En om nou te zeggen dat ik streng tegen mezelf ben geweest.. eh.. kuch, nee integendeel.
Het is dat je met een gbp het dieet simpelweg niet in de wilgen kunt hangen maar anders had ik het vast gedaan.
Ik heb nergens op gelet deze week.
Zo at ik appelgebak, 2 koekjes, een zak chips (125 gram)en dronk ik een fles wijn (nee niet op 1 avond verspreid over de week)
Voor mijn gevoel had ik echt megaveel gesnoept. Toen ik eens terug dacht bedacht ik me dat dit helemaal niets is in vergelijking met wat ik vroeger (lees 5 weken geleden) at.
Het appelgebak at ik op een eetmoment.
Datzelde geldt de twee koekjes en na 2 zat ik ramvol.
De chips was savonds op een eetmoment (ipv yogurt) en over 125 gram heb ik 3 avonden gedaan.
Kotsmisselijk wordt ik ervan dus waarom ik mezelf dit aandoe is me echt een raadsel.
Oudste was jarig vandaar al die rotsooi in huis. Niet handig.
Als ik zo bekijk wat ik eet dan ben ik versteld:
smorgens 1 beker optimel na ontwaken en 2 cragottes met 2 plakjes kipfilet rond 09.00 uur
11.00 weer 2 cragottes kipfilet of 2 beschuit jam zonder suiker
13.00 meestal een salade met sla, tomaat, zalm en forel
15.15 beker optimel en fruit
17.30 warm eten wat de pot schaft (en dat is minder dan mijn jongste eet)
20.30 bakje yogurt of cragotte kipfilet
2 cragottes is hetzelfde als een half snee brood.
Omgerekend eet ik ongeveer 1,5 a 2 snee brood
meer vlees,vis per dag dan ik ooit in mijn leven gedaan heb
ongeveer een halve liter zuivel
1 stuk fruit (zou er nog eentje bijmogen dus)
en ook mijn groenten haal ik prima (ik ben nou eenmaal dol op groenten)
En dat te bedenken dat ik constant het gevoel heb dat ik megaveel eet!
Ik moet erbij zeggen dat ik echt moet opletten dat ik eet want voor ik het weet is het bijvoorbeeld 13.00 uur en ben ik helemaal vergeten om 11.00 uur wat te eten. Ik krijg geen honger signaal meer dus ik heb echt geen idee als ik niet op de klok kijk. Terwijl eerder ik zowat van mijn graat viel omdat mijn maag nonstop knorde en ik echt helemaal begon te trillen als ik niet snel genoeg iets at.
Wat een verschil!
Ik pleurde zowat van mijn weegschaal af toen ik het zag.
Brok in mij keel, tranen in mijn ogen.
Zo onvoorstelbaar dat ik afval in plaats van aankom.
Na de afgelopen weken zo gesukkeld te hebben met mijn gewicht beschermde ik mezelf met gedachtes als: 'Ach alles wat je kwijt bent is al meegenomen toch?'
Ik kon bijna niet meer geloven dat ik echt verder zou gaan afvallen. En zie nu: 2,5 kilo in een week tijd. Wauw!
En om nou te zeggen dat ik streng tegen mezelf ben geweest.. eh.. kuch, nee integendeel.
Het is dat je met een gbp het dieet simpelweg niet in de wilgen kunt hangen maar anders had ik het vast gedaan.
Ik heb nergens op gelet deze week.
Zo at ik appelgebak, 2 koekjes, een zak chips (125 gram)en dronk ik een fles wijn (nee niet op 1 avond verspreid over de week)
Voor mijn gevoel had ik echt megaveel gesnoept. Toen ik eens terug dacht bedacht ik me dat dit helemaal niets is in vergelijking met wat ik vroeger (lees 5 weken geleden) at.
Het appelgebak at ik op een eetmoment.
Datzelde geldt de twee koekjes en na 2 zat ik ramvol.
De chips was savonds op een eetmoment (ipv yogurt) en over 125 gram heb ik 3 avonden gedaan.
Kotsmisselijk wordt ik ervan dus waarom ik mezelf dit aandoe is me echt een raadsel.
Oudste was jarig vandaar al die rotsooi in huis. Niet handig.
Als ik zo bekijk wat ik eet dan ben ik versteld:
smorgens 1 beker optimel na ontwaken en 2 cragottes met 2 plakjes kipfilet rond 09.00 uur
11.00 weer 2 cragottes kipfilet of 2 beschuit jam zonder suiker
13.00 meestal een salade met sla, tomaat, zalm en forel
15.15 beker optimel en fruit
17.30 warm eten wat de pot schaft (en dat is minder dan mijn jongste eet)
20.30 bakje yogurt of cragotte kipfilet
2 cragottes is hetzelfde als een half snee brood.
Omgerekend eet ik ongeveer 1,5 a 2 snee brood
meer vlees,vis per dag dan ik ooit in mijn leven gedaan heb
ongeveer een halve liter zuivel
1 stuk fruit (zou er nog eentje bijmogen dus)
en ook mijn groenten haal ik prima (ik ben nou eenmaal dol op groenten)
En dat te bedenken dat ik constant het gevoel heb dat ik megaveel eet!
Ik moet erbij zeggen dat ik echt moet opletten dat ik eet want voor ik het weet is het bijvoorbeeld 13.00 uur en ben ik helemaal vergeten om 11.00 uur wat te eten. Ik krijg geen honger signaal meer dus ik heb echt geen idee als ik niet op de klok kijk. Terwijl eerder ik zowat van mijn graat viel omdat mijn maag nonstop knorde en ik echt helemaal begon te trillen als ik niet snel genoeg iets at.
Wat een verschil!
zondag 16 december 2012
Naar de kerk
Het is 9 jaar geleden dat ik een dienst bijwoonde in een kerk of geloofsgemeenschap buiten de kerstmis om. En die kerstmis is ook alweer een jaar of wat geleden..
Hoe kwam het dan toch dat ik vanmorgen om 10.00 een geloofsgemeenschap inschoof waar ik nog nooit eerder geweest was en waar ik vlijtig de liedjes meezong, al ging het bidden dan nog niet zo goed?
Ik zag afgelopen week ineens een bordje waar ik wel eerder gelopen had maar wat me niet eerder was opgevallen. Een bordje met een pijl en daarop een naam die me deed vermoeden dat het iets als een kerk ofzo moest zijn.
'Eens googlen wat dat is' dacht ik nog bij mezelf. Waarop ik het prompt weer vergat...
Een paar dagen later belde een oude vriend die ik al lang niet meer gesproken had.
Hij is Christelijk en hij en ik gingen vroeger wel eens samen naar samenkomsten. Hij is altijd gelovig gebleven terwijl ik meer in mezelf en het universum ging geloven. Er is wel iets, maar wat dat dan was?
Een paar jaar geleden ben ik verhuisd naar een andere woonplaats. 'Ben je al eens in... geweest?' vroeg de vriend mij en noemde daarbij de naam die ik 'stomtoevallig' op dat bordje had zien staan.
'Eh.. nee?' (wat zou ik daar nou moeten doen tegenwoordig?)
En hij vertelde me dat de gemeenschap was opgericht door twee mensen die ik vroeger eens had leren kennen doordat de bewuste vriend en ik samen met hun bijbelstudie volgden.
Fijne, lieve, warme mensen. Christenen zoals je jezelf Christenen voorstelt die het werkelijk vanuit het diepste van hun ziel beleven.
Om beetje om jaloers op te worden, vond ik wel. Want zelf mis ik die bezieling, dat mag duidelijk zijn.
Oke, nog steeds allemaal geen reden om vanmorgen die samenkomst in te schuiven natuurlijk, en toch deed ik het. Misschien zijn het de feestdagen, de donkere dagen, het verdriet om het eindigen van mijn relatie. Wat het ook zij.. het liet me niet los en vandaar dat ik vanmorgen op weg ging.
Er waren ongeveer 50 mensen en daarbij kwam nog een stuk of 20 kinderen.
Jonge gemeenschap wel. In de kerk waar ik tot een jaar of 9 heen ging was de gemiddelde leeftijd dik door de 60 denk ik terwijl hier de gemiddelde leeftijd op een jaar of 40-45 lag.
De mensen waar die vriend het over had heb ik trouwens niet gezien.
1,5 uur later stond ik weer buiten. Na de dienst had ik nog met twee mensen staan praten terwijl we koffie dronken en ik moet zeggen dat het allervriendelijkste mensen waren.
De ene was een vrouw van mijn leeftijd en zij vroeg me of ik met kerst ook kwam.
Wat ik begreep hebben ze smorgens een samenkomst en aansluitend een kerstbuffet waarbij iedereen iets klaarmaakt om samen te delen. Die insteek bevalt me wel en ik heb eerste kerstdag nog niets te doen en de kids zijn dan bij mijn exman. Dus eigenlijk heb ik daar best zin in.
Nog even bedenken wat ik ga klaarmaken...
Hoe kwam het dan toch dat ik vanmorgen om 10.00 een geloofsgemeenschap inschoof waar ik nog nooit eerder geweest was en waar ik vlijtig de liedjes meezong, al ging het bidden dan nog niet zo goed?
Ik zag afgelopen week ineens een bordje waar ik wel eerder gelopen had maar wat me niet eerder was opgevallen. Een bordje met een pijl en daarop een naam die me deed vermoeden dat het iets als een kerk ofzo moest zijn.
'Eens googlen wat dat is' dacht ik nog bij mezelf. Waarop ik het prompt weer vergat...
Een paar dagen later belde een oude vriend die ik al lang niet meer gesproken had.
Hij is Christelijk en hij en ik gingen vroeger wel eens samen naar samenkomsten. Hij is altijd gelovig gebleven terwijl ik meer in mezelf en het universum ging geloven. Er is wel iets, maar wat dat dan was?
Een paar jaar geleden ben ik verhuisd naar een andere woonplaats. 'Ben je al eens in... geweest?' vroeg de vriend mij en noemde daarbij de naam die ik 'stomtoevallig' op dat bordje had zien staan.
'Eh.. nee?' (wat zou ik daar nou moeten doen tegenwoordig?)
En hij vertelde me dat de gemeenschap was opgericht door twee mensen die ik vroeger eens had leren kennen doordat de bewuste vriend en ik samen met hun bijbelstudie volgden.
Fijne, lieve, warme mensen. Christenen zoals je jezelf Christenen voorstelt die het werkelijk vanuit het diepste van hun ziel beleven.
Om beetje om jaloers op te worden, vond ik wel. Want zelf mis ik die bezieling, dat mag duidelijk zijn.
Oke, nog steeds allemaal geen reden om vanmorgen die samenkomst in te schuiven natuurlijk, en toch deed ik het. Misschien zijn het de feestdagen, de donkere dagen, het verdriet om het eindigen van mijn relatie. Wat het ook zij.. het liet me niet los en vandaar dat ik vanmorgen op weg ging.
Er waren ongeveer 50 mensen en daarbij kwam nog een stuk of 20 kinderen.
Jonge gemeenschap wel. In de kerk waar ik tot een jaar of 9 heen ging was de gemiddelde leeftijd dik door de 60 denk ik terwijl hier de gemiddelde leeftijd op een jaar of 40-45 lag.
De mensen waar die vriend het over had heb ik trouwens niet gezien.
1,5 uur later stond ik weer buiten. Na de dienst had ik nog met twee mensen staan praten terwijl we koffie dronken en ik moet zeggen dat het allervriendelijkste mensen waren.
De ene was een vrouw van mijn leeftijd en zij vroeg me of ik met kerst ook kwam.
Wat ik begreep hebben ze smorgens een samenkomst en aansluitend een kerstbuffet waarbij iedereen iets klaarmaakt om samen te delen. Die insteek bevalt me wel en ik heb eerste kerstdag nog niets te doen en de kids zijn dan bij mijn exman. Dus eigenlijk heb ik daar best zin in.
Nog even bedenken wat ik ga klaarmaken...
vrijdag 14 december 2012
1 maand na de operatie
Gisteren was het precies 1 maand geleden dat ik geopereerd ben.
Na 1 maand kan ik zeggen dat ik heel blij ben met deze ingreep.
Gisteren woog ik 129,9 kilo.
YES onder de 130!!
Dat is een jaar of 5/6 geleden dat ik dat woog.
Vanaf de operatie ben ik 7,1 kilo afgevallen. En omdat ik er voor de operatie ook al 5 was afgevallen staat de teller op 12,1 kilo gewichtsverlies. Van 142 naar 129,9. Zo zit ik boven de 40 en zo zit ik onder de 30. Dat klinkt niet alleen anders, het voelt ook anders.
Met mijn gewicht merk je een paar kilo meer of minder niet. Beneden de 100 kilo is elke 5 kilo een kledingmaat. Die vlieger gaat niet op met mijn gewicht maar nu na 12 kilo kan ik zeggen dat mijn kleding werkelijk losser begint te zitten. Mijn bh staat een standje strakker, en vanmorgen zette ik hem zelfs nóg een standje strakker. Laarzen waarvan ik de rits niet meer kon dichtkrijgen kan ik nu moeiteloos dichtritsen en ik had enkellaarsjes met hakjes gekocht die zéér strak zaten en nu een beetje strak en ik heb ze vandaag de hele ochtend aangehad. Ha!
Mijn kleren beginnen, zogezegd, losser te zitten. Eerst viel het gewoon allemaal net iets mooier, en gisteren heb ik in de broek die ik aanhad een sjaaltje door de lussen geknoopt omdat ik hem constant aan het opheisen was (vast een charmant gezicht hahaha)
Verder kan ik weer twee trappen op zonder dat ik eerst een aantal minuten hoef uit te puffen. En ik slaap snachts weer door! Normaal gesproken werd ik elke nacht wel 1 of 2 keer wakker omdat ik moest plassen of anders moest gaan liggen (benauwd) nu val ik in slaap en wordt gewoon de volgende ochtend pas weer wakker. Heerlijk!
Ook lopen gaat een stuk gemakkelijker.
Vanmiddag was ik in de stad en ik kan gewoon een aantal uren shoppen zonder dat ik me afvraag of we al klaar zijn, loop te hijgen als een malloot, uiteindelijk doodmoe in de auto plof en als ik daar later weer uitstap zeer pijnlijke voeten heeft en een stijf pijnlijk lichaam.
Ik ben blij met mijn slanker wordende lijf.
Hopelijk zet deze lijn lekker voort en blijf ik gestaag afvallen.
Onder de 130 ben ik...wauw!
Na 1 maand kan ik zeggen dat ik heel blij ben met deze ingreep.
Gisteren woog ik 129,9 kilo.
YES onder de 130!!
Dat is een jaar of 5/6 geleden dat ik dat woog.
Vanaf de operatie ben ik 7,1 kilo afgevallen. En omdat ik er voor de operatie ook al 5 was afgevallen staat de teller op 12,1 kilo gewichtsverlies. Van 142 naar 129,9. Zo zit ik boven de 40 en zo zit ik onder de 30. Dat klinkt niet alleen anders, het voelt ook anders.
Met mijn gewicht merk je een paar kilo meer of minder niet. Beneden de 100 kilo is elke 5 kilo een kledingmaat. Die vlieger gaat niet op met mijn gewicht maar nu na 12 kilo kan ik zeggen dat mijn kleding werkelijk losser begint te zitten. Mijn bh staat een standje strakker, en vanmorgen zette ik hem zelfs nóg een standje strakker. Laarzen waarvan ik de rits niet meer kon dichtkrijgen kan ik nu moeiteloos dichtritsen en ik had enkellaarsjes met hakjes gekocht die zéér strak zaten en nu een beetje strak en ik heb ze vandaag de hele ochtend aangehad. Ha!
Mijn kleren beginnen, zogezegd, losser te zitten. Eerst viel het gewoon allemaal net iets mooier, en gisteren heb ik in de broek die ik aanhad een sjaaltje door de lussen geknoopt omdat ik hem constant aan het opheisen was (vast een charmant gezicht hahaha)
Verder kan ik weer twee trappen op zonder dat ik eerst een aantal minuten hoef uit te puffen. En ik slaap snachts weer door! Normaal gesproken werd ik elke nacht wel 1 of 2 keer wakker omdat ik moest plassen of anders moest gaan liggen (benauwd) nu val ik in slaap en wordt gewoon de volgende ochtend pas weer wakker. Heerlijk!
Ook lopen gaat een stuk gemakkelijker.
Vanmiddag was ik in de stad en ik kan gewoon een aantal uren shoppen zonder dat ik me afvraag of we al klaar zijn, loop te hijgen als een malloot, uiteindelijk doodmoe in de auto plof en als ik daar later weer uitstap zeer pijnlijke voeten heeft en een stijf pijnlijk lichaam.
Ik ben blij met mijn slanker wordende lijf.
Hopelijk zet deze lijn lekker voort en blijf ik gestaag afvallen.
Onder de 130 ben ik...wauw!
donderdag 6 december 2012
Hoeveel afvallen?
BMI classificatie:
Dankzij ervaring met de GBP kan met redelijk voorspellen hoeveel men verwacht dat ik afval.
Volgens de arts in het slotervaartziekenhuis ziet dat er als volgt uit:
In een jaar tijd zal ik dalen van 142 kilo naar 92 kilo (-50)
Dan zal ik stabiliseren en vervolgens weer iets aankunnen komen tot 105 kilo. Dat is een BMI van 39,5 nog steeds ernstige obestitas zoals je in het kader kunt zien. En daarmee behoud ik mijn operatie-indicatie want die ligt bij een BMI van 40.
Vandaar dat men voorstelde de GBP uit te voeren en dan tevens de restmaag te verwijderen.
Men weet het niet zeker maar men vermoed dat dit het hongergevoel op de langere termijn uitschakelt of in elk geval sterk verminderd.
Bij een GBP niet men de maag dicht en plaats men een omleiding. De maag blijft wel in tact alleen komt het voedsel in een klein maagje en kan niet meer in de volledige maag doordat dit dichtgeniet zit. In de maag wordt geregeld dat er een signaal naar je hersenen gaat dat je honger hebt.
Door de restmaag te verwijderen verwacht men dat dit signaal dan ook sterk verminderd wordt.
Deze verwijdering doet men niet zomaar bij iedereen. Met een BMI van 40-45 kun je met een GBP een gezond BMI bereiken. Dit is mij voorgesteld omdat ik na het maximale afvallen nog steeds een veel te hoog BMI behoudt. Men hoopt dat ik meer zal afvallen door deze restmaag verwijdering.
| BMI < 17.5 | Anorexie |
| BMI tussen 20-25 | Ideaal gewicht |
| BMI tussen 26 en 30 | Overgewicht |
| BMI tussen 31 en 35 | Obesitas |
| BMI tussen 36 en 40 | Ernstige obesitas |
| BMI tussen 41 en 50 Hier ben ik nu met 49,4 (131,3 kilo) | Morbide obesitas |
| BMI tussen 51 en 60 Hier startte ik met 53.4 (142 kilo) | Super morbide obesitas |
| BMI hoger dan 60 | Super super morbide obesitas |
Dankzij ervaring met de GBP kan met redelijk voorspellen hoeveel men verwacht dat ik afval.
Volgens de arts in het slotervaartziekenhuis ziet dat er als volgt uit:
In een jaar tijd zal ik dalen van 142 kilo naar 92 kilo (-50)
Dan zal ik stabiliseren en vervolgens weer iets aankunnen komen tot 105 kilo. Dat is een BMI van 39,5 nog steeds ernstige obestitas zoals je in het kader kunt zien. En daarmee behoud ik mijn operatie-indicatie want die ligt bij een BMI van 40.
Vandaar dat men voorstelde de GBP uit te voeren en dan tevens de restmaag te verwijderen.
Men weet het niet zeker maar men vermoed dat dit het hongergevoel op de langere termijn uitschakelt of in elk geval sterk verminderd.
Bij een GBP niet men de maag dicht en plaats men een omleiding. De maag blijft wel in tact alleen komt het voedsel in een klein maagje en kan niet meer in de volledige maag doordat dit dichtgeniet zit. In de maag wordt geregeld dat er een signaal naar je hersenen gaat dat je honger hebt.
Door de restmaag te verwijderen verwacht men dat dit signaal dan ook sterk verminderd wordt.
Deze verwijdering doet men niet zomaar bij iedereen. Met een BMI van 40-45 kun je met een GBP een gezond BMI bereiken. Dit is mij voorgesteld omdat ik na het maximale afvallen nog steeds een veel te hoog BMI behoudt. Men hoopt dat ik meer zal afvallen door deze restmaag verwijdering.
| BMI tussen 51 en 60 Hier startte ik met 53.4 (142kilo) | Super morbide obesitas |
| BMI tussen 41 en 50 Hier ben ik nu met 49,4 (131,3 kilo) | Morbide obesitas |
| Wat ik kan verwachten: | |
| 105 kilo bmi 39,5 (bij 106 kom ik daarin) | ernstige obesitas |
| 92 kilo bmi 34,7 | obesitas |
| Wat beter zou zijn: | |
| 79 kilo bmi 29,7 | overgewicht |
| 66 kilo bmi 24,8 | gezond gewicht |
| De arts hoopt dat ik met de restmaagverwijdering in de 'zou beter zijn' terecht kom | Zelf ben ik met elke kilo die eraf gaat zielsgelukkig :) |
woensdag 5 december 2012
Beroerd
Vandaag was in verband met de sinterklaas een wat vreemde dag.
Vanmiddag tijdens de pakjes heb ik wat pepernoten gehad. Voorzichtig want het was de eerste keer dat ik iets met suiker nam. Van te vette dingen word ik misselijk heb ik inmiddels ontdekt en van suiker had ik dus nog geen idee.
Nergens last van. Bijna helaas zou ik zeggen want van vette dingen ben ik nu wel een beetje bang, voor zoet nu dus niet.
In verband met de pakjes werd het wat later dan gepland en ik besloot daarom even naar de chinees te rijden. Rijst met wat vlees en groenten moet toch goed gaan dacht ik zo? Nou dat heb ik geweten! Bij de derde hap ging het al mis. Pijn! En misselijk!
Ik boerde enorme hoeveelheden slijm op en na ongeveer moest ik overgeven. Gelukkig voelde ik me hierna wel een stuk beter. Komt vast van het varkensvlees dacht ik nog.
Later op de avond (nog steeds niets gegeten dus) nogmaals iets geprobeerd, alleen nu rijst met kip. Bij de 2e hap voelde ik het al mis gaan. Het was de rijst!
Gelukkig dit keer niet zo'n toestand als de eerste keer maar verder eten was onmogelijk.
Ik had niet zien aankomen dat de rijst de boosdoener zou zijn!
Voorlopig die maar even laten staan want dat slijm opboeren was echt zo mega goor!
Vanmiddag tijdens de pakjes heb ik wat pepernoten gehad. Voorzichtig want het was de eerste keer dat ik iets met suiker nam. Van te vette dingen word ik misselijk heb ik inmiddels ontdekt en van suiker had ik dus nog geen idee.
Nergens last van. Bijna helaas zou ik zeggen want van vette dingen ben ik nu wel een beetje bang, voor zoet nu dus niet.
In verband met de pakjes werd het wat later dan gepland en ik besloot daarom even naar de chinees te rijden. Rijst met wat vlees en groenten moet toch goed gaan dacht ik zo? Nou dat heb ik geweten! Bij de derde hap ging het al mis. Pijn! En misselijk!
Ik boerde enorme hoeveelheden slijm op en na ongeveer moest ik overgeven. Gelukkig voelde ik me hierna wel een stuk beter. Komt vast van het varkensvlees dacht ik nog.
Later op de avond (nog steeds niets gegeten dus) nogmaals iets geprobeerd, alleen nu rijst met kip. Bij de 2e hap voelde ik het al mis gaan. Het was de rijst!
Gelukkig dit keer niet zo'n toestand als de eerste keer maar verder eten was onmogelijk.
Ik had niet zien aankomen dat de rijst de boosdoener zou zijn!
Voorlopig die maar even laten staan want dat slijm opboeren was echt zo mega goor!
dinsdag 4 december 2012
Aangekomen en afgevallen
Deze week ben ik 0,4 ons aangekomen. En toch ben ik ook afgevallen. Gisteren was ik namelijk nog 0,6 aangekomen. Ik hoop dat hiermee een einde is gekomen aan het aankomen en dat ik vanaf nu lekker ga en blijf afvallen.
Ik heb veel informatie gezocht over aankomen na de overschakeling naar vast voedsel. Niet iedereen heeft er last van. Ik blijkbaar wel. Het geeft maar weer aan hoe getraind mijn lichaam is in het aankomen dat ondanks dat ik zo weinig eet toch aankom als reaktie op bijna 3 weken vloeibaar voedsel.
Met mijzelf gaat het momenteel wat minder. Ik ben behoorlijk in de war door prive dingen waar ik nu niet veel over kan en wil zeggen. Het uiten van mijn emoties is iets wat me steeds beter afgaat, alleen lukt het me niet altijd dit in een dosis te doen die acceptabel is en sla ik af en toe door de andere kant op. Dat maakt dat ik mensen soms bang voor mezelf maak. Ik ook wel voor mezelf geloof ik.. :(
Hier heb ik duidelijk een leerpunt.
Het uiten van mijn emoties is belangrijk wil ik stoppen met het alles opproppen. Dit kan letterlijk leiden tot aankomen. Het wegslikken van tranen tot het vasthouden van vocht.
Mensen zijn niet zo heel geduldig hier in merk ik. En misschien moet ik wel leren het los te laten dat mensen hierin dingen van mij verwachten. Of juist niet verwachten.
Verwarrend.
In elk geval iets om mee aan de slag te gaan.
Overgewicht en psyche zegt soms ook iets over de wens een ruimte in te nemen.
Vaak voel ik me klein, misschien compenseer ik dat inderdaad met mijn grote lijf. In mijn pogingen mijzelf groter te voelen sla ik dan ook de plank weer mis.
Pfff
Iemand raad? (iets wat verder gaat dan: ze zijn het niet waard want in dit geval heb ik iemand pijn gedaan die me ontzettend dierbaar is)
Ik heb veel informatie gezocht over aankomen na de overschakeling naar vast voedsel. Niet iedereen heeft er last van. Ik blijkbaar wel. Het geeft maar weer aan hoe getraind mijn lichaam is in het aankomen dat ondanks dat ik zo weinig eet toch aankom als reaktie op bijna 3 weken vloeibaar voedsel.
Met mijzelf gaat het momenteel wat minder. Ik ben behoorlijk in de war door prive dingen waar ik nu niet veel over kan en wil zeggen. Het uiten van mijn emoties is iets wat me steeds beter afgaat, alleen lukt het me niet altijd dit in een dosis te doen die acceptabel is en sla ik af en toe door de andere kant op. Dat maakt dat ik mensen soms bang voor mezelf maak. Ik ook wel voor mezelf geloof ik.. :(
Hier heb ik duidelijk een leerpunt.
Het uiten van mijn emoties is belangrijk wil ik stoppen met het alles opproppen. Dit kan letterlijk leiden tot aankomen. Het wegslikken van tranen tot het vasthouden van vocht.
Mensen zijn niet zo heel geduldig hier in merk ik. En misschien moet ik wel leren het los te laten dat mensen hierin dingen van mij verwachten. Of juist niet verwachten.
Verwarrend.
In elk geval iets om mee aan de slag te gaan.
Overgewicht en psyche zegt soms ook iets over de wens een ruimte in te nemen.
Vaak voel ik me klein, misschien compenseer ik dat inderdaad met mijn grote lijf. In mijn pogingen mijzelf groter te voelen sla ik dan ook de plank weer mis.
Pfff
Iemand raad? (iets wat verder gaat dan: ze zijn het niet waard want in dit geval heb ik iemand pijn gedaan die me ontzettend dierbaar is)
Abonneren op:
Posts (Atom)